YaŞaYaRaK ÖğR3nm3K. . . .

Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken, bir bakkal dükkânına girmiş.
Bakkala hemen kendisini saklamasını emretmiş. Bakkal da Napolyonu müsait bir
yere saklayıp, biraz sonra gelen düşmanları da :

'*Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı.*'

diye savuştur­muş. Nihayet biraz sonra Napolyon'un muhafızları yetişmişler.
Bakkal ömründe bir daha karşilaşamayacağı Napolyon'a sormuş:

'*Efendim, af buyurun ama merak ettim, ölümle bu denli burun buruna gelmek
nasıl bir duygu?*'

Napolyon birden öfkelenmis.

'*Sen kim oluyorsun da benimle böyle dalga geçercesine konuşabiliyorsun?*'

diye bağırmış. Hemen askerlerine, Adamcağızı kurşuna dizmelerini emretmiş.
Askerler bakkalın gözünü bağlayıp, karşisına dizilmişler. Mermiler namlulara
sürülmüş, artık 'ateş' emri verilecek... Adamcağız içinden:

'*Ah, ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin*'

diye düşünürken,arkadan bir çift el uzanmış, gözündeki bağı
açmış.KarşisındaNapolyon varmış. Tek cümleyle cevaplamış Napolyon:

'*İşte böyle bir duygu!*'

''Yaşayarak ögrenmek, bedeli en yüksek ögrenme biçimidir..."